Köklerimizi Unutuyor Muyuz?

Köklerimizi neden unuturuz? Gerçekten unutmak için bir sebebimiz mi var, yoksa toplum artık yorulmaya ve sıkılmaya mı başladı?

Bugün etrafımıza baktığımızda, insanların giderek daha mutsuz hale geldiğini görüyoruz. Paranın, insanlığın önüne geçtiği bir dönemdeyiz. Yardım etmek yerine görmezden geliyoruz, toplu taşıma araçlarında yaşlılara yer vermek yerine “Ben de bilet parası ödüyorum, oturmak benim hakkım” diyerek sorumluluktan kaçıyoruz.

Tramvaylarda yaşlılar, engelliler ve hamileler için ayrılmış koltuklar var. Hatta yanlarına yapıştırılan uyarı etiketleri bile dikkat çekiyor. Ama ne yazık ki pek çok kişi bu yazıları görmezden geliyor. Kalkması gereken anda kalkmıyor, hakkı olanlara yer açmıyor.

🚋 Tramvayda Yaşadığım Ders

Geçtiğimiz gün iş çıkışında tramvaya bindim, eve doğru yol alıyordum. Çok kalabalık olmayan bir vagonda yaşlılar ve engelliler için ayrılmış koltuklara oturdum, kitabımı açtım ve okumaya başladım. Birkaç durak sonra seslerin artmasından tramvayın kalabalıklaştığını fark ettim. Yanımda iş arkadaşım da vardı.

O sırada arkadan birisi arkadaşımı uyardı: “Şurada engelli bir birey var, müsaade eder misiniz otursun?” dedi. Arkadaşım hemen kalkıp yer verdi. Ben ise nasıl bir düşüncesizlik yaptıysam oturmaya devam ettim, “acaba başka engelli var mıdır?” diye düşünmek aklıma bile gelmedi.

İneceğim durağa geldiğimde kalktım ve indim. O anda önümden iki, arkamdan ise bir engelli bireyin indiğini gördüm. Üçü de benim bulunduğum vagondaymış. İşte o an kendime çok kızdım.

Bir önceki yazımda “insanlar telefonlarından başını kaldırmıyor” demiştim. Ben ise telefondan değil ama kitaptan başımı kaldırmadığımı fark ettim. O günden sonra çevremi daha çok gözlemlemeye, insanlara karşı daha duyarlı olmaya başladım. Bu olay bana unutamayacağım bir hayat dersi verdi.

Madem herkes parasını ödüyor ve hakkını arıyor, o zaman en azından kurallara ve uyarılara da dikkat etmeliyiz. Çevremizi gözlemlediğimizde aslında ne kadar büyük bir değer kaybı yaşadığımızı fark etmek zor değil. Peki, biz ne zaman bu kadar duyarsız hale geldik?

Köklerimizde paylaşmak, yardımlaşmak, büyüklerimize saygı göstermek vardı. Şimdi ise modernleşmenin, hızın ve bencilliğin içinde bunları yavaş yavaş kaybediyoruz. Belki de asıl soru şu olmalı: Köklerimizi unutmak bizi gerçekten ileriye mi taşıyor, yoksa geriye mi götürüyor?